Ավետիք Իսահակյան «Անհա՛յտ, անորո՛շ...»
Անհա՛յտ, անորո՛շ, անձև՛ տենչերով
Ձգտում է հոգիս հեռո՛ւ, շատ հեռո՛ւ.
Տխուր ու մռայլ, ինչպես մշուշ-ծով,
Խուլ հեծեծում է ափերի վրա,
Եվ ինչպես երազ - և՛ կա, և՛ չկա...
© Ավետիք Իսահակյան
top of page
bottom of page