Ավետիք Իսահակյան «Նայում են ցոլուն աստղերը...»
Նայում են ցոլուն աստղերը անշեջ
Լուռ անապատին քնքուշ հայացքով.
Եվ ծավալվում է մըռայլ հոգուս մեջ
Լուռ անապատը խո՛ր գաղտնիքներով:
Եվ նըրա անհուն, հավերժ ղողանջուն
Վեհ լռության մեջ մըտորում եմ ես,
Հոգիս այրում են և թևավորում
Այն վառ աստղերը պատգամների պես...
© Ավետիք Իսահակյան