Իոսիֆ Բրոդսկի «Էլեգիա»
Սիրելիս, էլի նույն պանդոկն է, նույն այլանդակության պատկերը պատին։ Նույնն են գները։ Գինի՞ն. չեմ կարծում– ոչ լավն է, ոչ վատ։ Ոչ մի տեղաշարժ, ու լավը դա է։
Փոստային գծի օդաչուն մենակ,– հրեշտակն անկյալ,– օղի է խմում, ջութակներն էլի առաջվա նման հուզում են սիրտս։ Ու պատուհանում՝ տանիքներ,– ճերմակ,– կուսությունն ինչպես։ Զնգում է զանգը։ Ու մութ է արդեն։
Դու ստում էիր: Ինչո՞ւ: Եվ ինչո՞ւ լսողությունս սուտ ու ճշմարիտ չի զանազանում, այլ պահանջում է նորանոր բառեր՝ և՛ խուլ, և՛ օտար, և՛ քեզ անծանոթ, բայց բառեր, որոնք, ինչպես անցյալում, կարող են հնչել միայն քո՛ ձայնով։
© Իոսիֆ Բրոդսկի
Թարգմանությունը` Ներսես Աթաբեկյանի