Իվան Նիկիտին «Աստղեր շողուն…»
Աստղեր շողո՜ւն, աստղեր պայծա՜ռ,
Երկինք կապուտա՜կ.
Շողշողում է և՜ խիտ անտառ
Լուսնի շողի տակ։
Ջուրն է նայում, ջինջ հայելում
Անտառը նիրհած.
Անտառի լուռ թավուտներում
Խավարն է փըռված։
Հընձվորներն են թըմբերի մեջ
Խումբ-խումբ նըստոտել,
Ծիծաղում են, խոսում անվերջ,
Խարույկ բորբոքել։
Արոտներում մարդահասակ
Շըղթան ոտքերին,
Թափառում է մըթնում մենակ
Գյուղի ճերմակ ձին։
Եվ խոր երգ է զիլ ըսկսում
Աշխույժ երգասան.
Խըմբի միջից դուրս է վազում
Գյուղի ջահել տղան։
Գընդակն առնում, օդն է նետում
Բըռնում—աչքը փա՜կ.
Նա պարում է, նա թըռչկոտում.
Սուլում, զերթ սոխակ։
Ձայն է տալիս երգին սիրուն
Լորին մարգերում.
Երգն է գընում, մարում հեռուն,
Արձակ դաշտերում…
Լըճեր փայլո՜ւն, հարթ-հավասա՜ր,
Անծա՜յր, ճո՜խ վայրեր.
Ջըրածոցեր ջինջ ու պայծա՜ռ.
Ոսկի՜ ճոխ արտեր։
Վերև—աստղե՜ր, ներքև—դաշտե՜ր,
Եղեգնի՜ պուրակ…
Եվ բըխում են սըրտից երգեր
Ազա՜տ, համարձա՜կ…
© Իվան Նիկիտին
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի