Իվան Նիկիտին «Ա՜խ, հանգիստ տվեք…»
Ա՜խ, հանգիստ տըվե՛ք… Հանգի՜ստ եմ խնդրում
Խռովահույզ մըտքիս, ցավատանջ կըրծքիս.
Ո՛ղջ օր եռում է իմ շուրջ անդադրում
Ա՛յն ամենն, ինչից խոցված է հոգիս։
Ո՞ւր փախչեյ մեծ-մեծ, փըքուն խոսքերից,
Խոսքով ա՛մենքն են մաքուր, աննախա՜նձ.
Մենք ճըշմարտություն պաշտողներ անբիծ՝
Պատրաստ ենք անվե՜րջ պաշտելու մեր անձ։
Խըղճմտանք սպանվա՜ծ, ամոթանք մեռա՜ծ,
Խավարում սուտն է տիրագյուխ ազատ.
Ոչ ոք չէ՛ ողբում անկեղծ, սըրտաբաց,
Ոչ ոք չէ՛ պատժում չարիքն ու արատ։
Մենք մարտիրոսներ չունենք մեր միջում…
Չե՛նք պատասխանում փըրկության կոչին.
Արևից պահվում, արևից փախչում,
Լույսից վախում է մեր ըստրուկ հոգին։
Գուցե, օդումն է ո՛ղջ ցավ ու վտանգ,
Ի՜նչ պետք է թոշնի – ծըլում է, ծաղկում,
Ի՜նչ պետք է ծաղկի – կորցնում է երանգ
Եվ թըշվառ մահով հեգ կյանքը կընքում…
© Իվան Նիկիտին
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի