Կոնստանտին Երզնկացի «Տաղ գարնան ազնիվ է»

Ահա եղև պայծառ գարուն,

Հոտըն բուրեաց անուշ վարդուն,

Ձայնըն քաղցրիկ գայր պլպուլուն,

Եւ եղանակըն հաւերուն:

Ծաղկանց դաշտերըն գունըզգուն,

Սըփռին տերևքըն ծառերուն,

Յորդորեցան ջուրք գետերուն,

Լողան ձըկունք ի մէջ ծովուն:

Տերև սըփռին առաւօտուն,

Ցօղն ի վերայ իջեալ յամպոյն,

Նա ես՝ պըլպուլն ի քո սիրուն

Եմ քան զալիդ ի մէջ ծովուն:

Պըլպուլ նըստեալ վերայ վարդին,

Եղանակէր նա քաղցրագուն՝

Առաւօտէ մինչ իրիկուն.

Խև էր եղել վասըն հոտուն:

Աղաղակէր պըլպուլն ի վարդն.

― Առանց քեզ յո՞նց ելնում ի հուն.

Հանց քաղեցիր զշունչս ու հոգիս՝

Այլ չի մնաց երեսս գուն:

Հանց ողորմուկ ի վարդն ասաց.

― Իմ լուսատու արևըն դու,

Աստղըն զօհալ և մուշտարի,

Շամս ու ղամարի իմ թաճըս դու:

Տպազիոն և շափիւղայ,

Ակըն սուտակ և շիկագուն,

Դու ես քաղաք Չինումաչին,

Մարդիկ ի քեզ յուշ կու մըտնուն:

Եկայք մանկունք ի պաղչանին,

Ծաղկունքըն ի մէջ վըրան զարնունք,

Ղումրին երգէ մեզ եղանակ՝

Թ՚այսօր եղև պայծառ գարուն:

Այսօր մարդիկ ուրախանան,

Որտեղ ընկեր ունին սիրուն,

Նոքա ի սէր մեր ժողովին,

Քաղցրիկ խըմեն յանուշ գինուն:

Չինարըն ու նունուֆարըն,

Նարգիզ ծաղիկըն խայտագոյն,

Մուրտըն, շուշան ու բրաբիոն

Եւ ըռահանն խիստ սիրուն:

Ծաղկունք սըփռին հարիւր հազար,

Կանաչ, կարմիր և գունըզգուն,

Թըռչունք ի յօդըս վերանան.

Որհնեն զաստուածն ամենեցուն:

© Կոնստանտին Երզնկացի