Կոնֆուցիուս «Մարդու Ճակատագիրը»

Ամրան տոթն անցավ— աշնան հովն եկավ։ Ձմրան ձյունից հետ— ծաղկոցը գարնան Արևն ելնում է վառ Ու դեմքը շիկնած՝ ընթացքի մեջ։

Վըտակները ողջ ծովն են դառնում ետ, դարը նորոգվում ամեն առավոտ, աշխարհքին երևում նորափայլ արև, հուներով հոսում անվերջ նոր ջըրեր...

մարդն է մենակ— ապրում մի անգամ Ետ չի դառնում երբե՜ք, երրե՜ք։ նրա կյանքը — Օդի հունչ է... Կյանքի վերջը (հանգը)

Փխրուն բլուր դամբանին, Միջից [բուսնում է] пробивается կռոթուկ։

© Կոնֆուցիոս

Թարգմանությունը՝ Հովհաննես Թումանյանի