Մետաքսե «Աղջիկը»
Նա մի աղջիկ է նուրբ ու կանացի,
Վաղ է մոլորվել կյանքի ճամփեքում,
Գուցե իր սիրո թախիծն է ցրում,
Որ գալիս է քեզ, գալիս է այցի:
Չի ակնկալում նա քեզնից ոչինչ,
Ո՛չ հարստություն, ո՛չ փառք, ո՛չ գանձեր,
Ուզում է թեկուզ գրկի մեջ քո ծեր,
Քնքշանալ, սիրվել, նրբանալ մի քիչ...
Շատ է միամիտ ու նուրբ է հոգին,
Փորձառու սիրուդ խաբվածն է անսուտ,
Բայց կգա օրը, երբ քեզնից անշուշտ,
Նա կհեռանա որպես հասուն կին...
© Մետաքսե