Յոհան Վոլֆգանգ Գյոթե «Մի անգամ»
Մի անգամ մտա ես թավուտ անտառ,
Տեսա նազելուս ու ընկա ետքից․
Հենց որ մոտեցա, նա թե՝ կգոռամ,
Կկանչեմ մարդկանց, հեռացիր ինձնից։
— Ոչինչ,— ասում եմ,—
Եվ իմ նազելուն սեղմում եմ կրծքիս,
Համբույրի տարափ շաղ տալիս սաստիկ․
Բայց նա՝— ա՜խ, կամա՜ց, կամա՜ց, սիրելիս,
Այդպես մեզ լսել կարող են մարդիկ․․․
© Յոհան Վոլֆգանգ Գյոթե
Թարգմանությունը՝ Հակոբ Հակոբյանի