Նաղաշ Հովնաթան «Գովասանութիւն Երեւանայ քաղաքին»

Կամիք գովել դուք Երեւան...

Մարդիկն զուլում կերեւան,

Թուրքերն կու քաշեն բերան,

Մարդոյ գլխի կոտրեն գերան:

Հաւէն վնաս որպէս ըզհուր,

Ջերմ եւ կանանչ աղտեղի՝ ջուր,

Գորտի քաք է եւ փիս փրփուր,

Որպէս ծառի ժանգ եւ թրթուր:

Առաւօտուց կերթաս բազար,

Բօլ կու ծախեն բողկ ու գազար,

Թթու մածուն, չանախ-հազար,

Խմոր հացն կուտայ նազար:

Սափոր եւ կուժ՝ ամենն ծակ,

Քանի ջուր կածես՝ թէ դարտակ,

Ոչ աղբիւր կայ և ոչ վտակ,

Թուրքի յահէն դռներն փակ:

Րաբուն չուխէն պօրկչոց շալակ,

Գտակ կարեն, ձգեն թալակ,

Ծայրն երկար, որպէս սալակ,

Մէջն պատի հաստ քօչալակ:

Թէ մէյտանն անես օրօն,

Շատ կայ տտիպ շըպլող, տօրօն,

Շերեփ, գդալ՝ խիստ խըօրօն,

Ամենն ածես մէկ վառ թօրօն:

Չունի մէկ գովելոյ պատճառ,

Բազաստանն փնտի, մուռտառ,

Կու ծախեն խիստ խաշար, աստառ,

Թօրփա, քէչա՝ աթառ-փաթառ:

Ձեռացներն նետ եւ թուանք,

Ղաւաս կաքաւ՝ նախշուն ըռանկ,

Փողով հաց չընկնիլ մարդոյ ճանկ.

Աշխարհս՝ էժան, Երեւան՝ թանկ:

Հաւուզի փող տաս մէկ բուռն,

Հարկիզ մէկն չառնիլ ձեռն,

Աչքն կոխես շամփուրի կեռն,

Խմեցնես էշի շեռն:

Ես էլ Երեւան շատ կացայ,

Նոցա հասիաթըն իմացայ,

Հազար բան ապսպրես նոցա,

Կասես՝ ո՛ւր է. թէ՝ մոռացայ:

Կուզեն ելնեն ամենն քօչ,

Լի է մոծակ, մժիկ, բղօչ,

Ալիշվերիշն է խիստ փօչ,

Տալոյ՝ նամարդ, առնելոյ՝ ղօչ:

Նաղաշն Երեւան շատ կացաւ,

Ջիկարն այրեց, հիւանդացաւ,

Դպիտակ սառուցին զարմացաւ,

Խմեց՝ սրտիկն զովացաւ:

© Նաղաշ Հովնաթան