Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐՏԱԿ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

* * *

Նորից քո մազերն եմ հիշում,

Նորից քո աչքերն են փակ,

Պարտված մարմինս քաշում,

Թաղում ես կոպերիդ տակ:

Մի այրված ծրարի նման բաց՝

Մատներդ մոխրի նշույլներ,

Բացում ես աչքերդ կամաց,

Կարծես լսում ես շշուկներ:

Նորից քո մազերն եմ հիշում,

Նորից քո աչքերն են փակ,

Մարմինս դանդա՜ղ մաշում,

Սողում եմ մատներիդ տակ: