Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
ԴԱՎԻԹ ՄՇԵՑԻ
Կարոտ
Չկան օրերը այն հերոսական, Երբ մեք մանկահաս, սակայն պատանի, Հոգում էինք բոլոր հոգսերը մեր տան՝ Կռվում էր հայրս հայոց սահմանին:
Մոլորվում էինք անտառում տամուկ, Գալիս էր ծովի հովը մեղմօրոր՝ Շոյում մանկության երզը կապույտ. Դեռ անգիտակ էինք կյանքին մեղսավոր:
Երբ մենք մանկհաս՝ զույգ դասալիքներ, Սար ու ձորերն էինք թափառում անհայտ, Տունդարձին բերում գունեղ ծաղիկներ Մայրիկից կորզում համբույր ու գգվանք…
…Էլ չկան հիմա օրերն այն խնդուն, Գիշերները այն, երբ լուսինն արծաթ՝ Հորս բարկության ապտակն էր հուշում Եվ… ծվարումը մորս թևի տակ…