Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
* * *
Բուք է ու սառնամանիք, հյուսիսային
հողմերն ուզում են
պոկել ծառերը հազարամյա: Ես բարձրացել եմ
ծառը և ձյունի տակ կքած ճյուղերից
կարմիր-կարմիր, հունվարյան արևից էլ մեծ-մեծ
խնձորներ եմ քաղում: Կողքից նայում,
գլուխներն օրորելով՝
հեռանում են անցորդները.
- Խելքը թռցրել է...
Եվ ոչ ոք չի տեսնում խնձորները եդեմական:
Եվ, ավաղ, «ոչ ոքի» մեջ է նա և իմ Եվան,
որ թողնում-գնում է անհասկանալի քայլերով:
Եվ խնձորները մնում են Եվային երկարված
իմ ափերի մեջ՝ առանց համառնության:
Եվ ձյուն է տեղում անվերջ խնձորների վրա՝
քաղված ու չքաղված,
և ձյուն է տեղում նորից
ու կուտակվում դարս-դարս արևի վրա ձմեռային: