Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ

Հիւղը

Դաշտի ճամբու մը վըրան,

կամ ըստորոտը լերան,

ուղեւորին Ժամանման

ըսպասող հիւղն ըլլայի։

Ու գգուանքիս կանչէի

ես ճամբորդներն անժաման.

ու ճամբուն վրայ մենաւոր,

ու ճամբուն վրայ ոսկեման,

եկւորներուն դիմաւոր՝

ծըխանիս ծուխն ամպէի։

Ու գրգանքիս կանչէի

ուղեւորներ պարտասուն,

ու բարեւի մը փոխան

հազար բարիք ես տայի։

Հազար բարիք ես տայի,

գոլը կրակին ճարճատուն

կութքը բերրի դաշտերուն,

բոլոր միրգերն աշունի,

ու մեղր ու կաթ ու գինի...

Ու լսէի ես ցայգուն,

քովը կրակին ճարճատուն,

երգն իրիկուան եկւորին.

ու ջամբէի ես ցայգուն

երազներով պատարուն

նինջ՝ իրիկուան եկւորին։

Ու լսէի ես այգուն,

սրտապատար ու տրոփուն

գովքն իրիկուան եկւորին.

ու դիտէի ես այգուն,

ու խոկայի օրն ի բուն

երթն իրիկուան եկւորին...։

Ու ձմեռներն ալ համբուն,

հըրաւիրակ զըւարթուն,

կանքնէի քովը ճամբուն.

ու ձիւնապատ հէք մարդուն

ես հայրօրէն, լայնաբաց

երկու թեւերս պարզէի.

մի՜շտ քաղցրագին, նիւթացած

հըրաւէ՜րն ես ըլլայի։

Ա՜հ, ըլլայի՜, ըլլայի՜,

դաշտի ճամբու մը վըրան,

կամ ըստորոտը լերան,

ուղեւորին Ժամանման

ըսպասող հի՜ւղն ըլլայի։