
Ներսեհ
Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

Քարափ է, քար է...
Քարափ է, քար է ամբողջովին,
Քարաբեկոր է վայրի ու կուռ,
Բայց պղնձագույն նրա կողից
Շատրվանել է ծառ մի գանգուր։
Ծառն այդ դժվար է ապրել կյանքում,
Ու թվում է, երբ բնին խփես,
Նա, կարծրացած իր տառապանքում,
Զրգնա պիտի պողպոտի պես...
© Վահագն Դավթյան