Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
ԼԻԲԱՆԱՆԻՆ
Երկինքն ու աստղեր կու լան այս գիշեր... Կորուստիդ համար խե՛ղճ Լիբանան. Յօշոտեցին քեզ մարդակերպ գայլեր... Ու մութին մէջ դեռ արիւն կը ոռնան...։
Արեւելքի հարս՝ Մայրին ծնկաչոք, Լեռներու կշտին կ՚աղօթէ, կ՚ողբայ Բախտն իր դաժան, ներկան անողոք, Գալիք օրերու՝ կոծումը հսկայ։
Ինկաւ քու ձեռքէդ՝ ջահը լուսաւոր, Փառքըդ ալ իր հետ իջաւ գերեզման... Բայց Փիւնիկի պէս պիտ՚ յառնես մի օր, Նո՛ր երգով, կեանքո՛վ, յոյսո՛վ յաղթական...։
Պիտի կանգնի՛ս դուն մոխիրներէն վեր, Ինչպէս նո՛ր տեսիլք, փառաւոր երազ...։ Անտառներու մայր՝ Մայրիդ կարեվէր, Պիտ՚ ցնծայ նորէն զերթ յաւերժահարս։
Մահը քեզ համար՝ արշալոյս է նոր... Բարձրացող ճրագ՝ անդունդներէն վեր. Ծածանիս պիտի թեւերով բոսոր, Կանաչ ես, յաւերժ ես, մեռնիլ չես գիտեր։
© Բագրատունի