Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեր պետական դրոշը

Հայոց երկնքի մեջ լուրթ ու անամպ,

Հայոց ավանդական ու հին հողում

Իր պետական շուքով ու վեհությամբ

Մեր պետական դրոշն է փողփողում։

Օծված է նա բախտի մեծ արևով,

Կանգնած է մեր տենչի լույս գագաթին,

Այնքան բարձր է, որ իր բոսոր թևով

Ասես քսվի պիտի Արարատին։

Ծփում է նա, ու լույս ծփանքի տակ,

Իմ Հայաստան, հողդ է ծիածանվում,

Այդպես հպարտ, այդպես բարձր ու շիտակ

Քո դարավոր երազն է ծածանվում։

Զավակներդ մահով ասպետական

Մարտերի մեջ ընկան դար ու դարեր,

Երազեցին դրոշն այս պետական,

Ինչպես երազում են կյանք ու արև։

Եվ արդ ծփում է նա մետաքսահյուս,

Ծփում է նա հպարտ, ասես թևում,

Իբրև կյանքի փարոս ու իբրև հույս

Համայն հայությանն է նա երևում։

Օծված է նա բախտի մեծ արևով,

Կանգնած է մեր տենչի լույս գագաթին,

Այնքան բարձր է, որ իր բոսոր թևով

Ասես քսվի պիտի Արարատին:

Այստե՛ղ, հենց սրտի մեջ իմ աշխարհի,

Այստե՛ղ, նոր ոստանում իմ հայկական

Ծփում է նա շնչից բարձունքների

Եվ ծփում է շնչից հավերժության: