Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ
Խոնջ իրիկունն արագորեն
Խոնջ իրիկունն արագորեն կը խոնարհի դեպի խավար բուրմունքներու հաշիշն հոգվույս մեջ կը ցանե հեշտանք մը թույլ, երգի խազեր կը կրքոտին տակավ տենդոտ հուզումնավար: Անօրինակ մըրափի մը մեջ կիսազգած կը թափառիմ, ցնցված ձայնեն ճոկաններուն` որոնք կուլան դուրսը անդուլ. պատուհանեն կը խրկե ինձ հովիկն համբույրն իր մտերիմ: Մութ սենյակիս մեջ կը շրջիմ առջի համբույրն անրջելեն, ու շրթունքներս են բոցավառ` ջերմութենեն երազային. փակ են աչքերս, և կամ հանկարծ մերթ անձկությամբ դուրս կը նային. ա¯հ, լըռությունն որ կը տևե՜, և ըստվերներն ու կը քալե¯ն… Շուրջիս անփույթ իրեն համակ հարցումերուս հանդեպ խուլ են, հանդիսատես կ’ըլլամ մտքիս պատկերներուն քայքայումին դուն չե՜ս գիտեր թե ի՛նչ կը զգամ գուրգուրանքես երբոր իմին` քեզի համար տենդով հյուսած երազանքնե՜րս իսկ կը խըլեն…