Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
Ուշ չես դուն բնաւ
Սէր իմ ուշացած
Որքա՜ն անուշ ես
Եւ ուշ չես բնաւ․․․
Անձրեւ թէ արեւ
Շատ տեսաւ կեանքս, Սակայն իմ հոգին
Մանուկ օրերուս
Ժպիտը փնտռեց․․․
Որքան փոթորկի
Երկինքը հոգւոյս
Կամ ալեկոծի
Ծովը իմ կեանքին,
Շրթներուս վրայ
Դեռ կը թրթռայ
Անձրեւի բոյրով,
Արեւի շողով
Մանուկ օրերուս
Երգը չմարող․․․
Սէր իմ ուշացած
Ուշ չես դուն բնաւ,
Եկո՛ւր խառնուիր
Կեանքիս միայնակ․
Հրդեհէ՛ կայծը
Սիրոյս մռայլած,
Սնձրեւ տեղացո՛ւր
Կեանքիս տխրամած,
Փոթորկէ՛ դարձեալ
Հոգիս հանդարտած։