ՀՈՒՍԻԿ ԱՐԱ «Չկաս»

Քեզ հետ՝ մահ չկար,

առանց քեզ՝ կյանքը չկա:

Ինձ ապրեցնող գեղեցիկը սպանեց ինձ․

ու երկիրը սուզվել է մշուշի մեջ,

ինչպես սառցե ժամանակ էր:

Երկնքի բաց կապույտ երակներով

արագիլներ են չվում.

վերջին երամն է սպիտակ փետրավորների:

Տիեզերքի աշունն է՝ ծանր, ուշ,

ոտքերիս տակ տերևներ են՝ գույն-գույն մեռնող.

քաղաքի վերջին այգին է,

ուրիշ կանգառ չի լինելու:

Ծառը՝ տերևաթափ, հեռանում է,

տունը՝ ամայի, հեռանում է․

ինչ կար՝ հոգնած էր, հեռացել է:

Ջրերը կանգնել ու չեն հոսում,

հողը սմքել ու չի թրթռում,

անջերմություն, ցուրտ է արևի մեջ:

Քո շարժումները օդում են, դո՛ւ չկաս,

իմ հայացքը նույնն է, ե՛ս չկամ,

ամեն բան իր տեղում է, մե՛նք չկանք:

Ստվերդ առանց քեզ է, ու հեռու ես,

առանց քեզ է մարմինս, ու հեռու եմ.

ինձ հետ չի այն ժամանակը,

երբ մահ չկար:

#Պոեզիա #Գրականություն #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՀուսիկԱրա