ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ

«Շշուկ ու շրշյուն»

Աշնան մշուշում շշուկ ու շրշյուն, - Բարդիներն են բաց պատուհանիս տակ,- Դու ես, որ դարձյալ թախիծով հիշում, Կանչում ես նորից կարոտով հստակ։

Անտես ու հուշիկ իմ շուրջը շրջում, Եվ շշնջում ես, և անուշ շրշում,

Պայծառ տրտմությամբ ինձ ես անրջում Ու գաղտնի սիրով սիրում ու հիշում։

Ամպերը ճերմակ երամով անցան Թռչունների պես,- լուսեղե՜ն երազ,- Դո՛ւ ես, որ դարձյալ ժպտացիր անձայն Քո հեռու հեռվից, անհայտ ու անհաս։

Ջրերն են անվերջ միգում հեկեկում, - Իմ սիրտն է լալիս կարոտով անհուն,- Թվում է, որ դու տխրությամբ անքուն Ինձ ես որոնում աղոտ աշխարհում։

Եվ ժպտում ես ինձ, ակնարկում քնքուշ Ու գաղտնի սիրով սիրում ու հիշում, Եվ շշնջում ես, և շրշում անուշ, Անտես ու հուշիկ իմ շուրջը շրջում։

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահանՏերյան #Գրականություն #Պոեզիա