ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

* * *

Երեկ տխուր, հուսաբեկ,

Դառը արցունքը աչքիս

Թերթում էի մեկ առ մեկ

Մատյանները տանջանքիս:

Երեկ հոգիս անապատ,

Կորցրած հավատը կյանքի,

Խփում իրեն պատեպատ,

Մատնվում էր կալանքի:

Երեկ ամեն, ամեն ինչ՝

Ունայնություն անսահման,

Այնպես էի ուզում ինձ

Նետել անդունդը մահվան...

#Գրականություն #Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահրամՀաճյան