ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

«Կեանքիս Խաչը»

Կը սիրէիր զիս...

Եւ «հաւատքը մեր

Կը փշրէր լեռներ».

Սէրը կարծեցեալ

Ունէր խոստումներ...

Բայց պիտ' երթայիր՝

Դարձի խոստումով...

Կը յիշեմ պահը

Ոսկիէ խաչ մը

Վիզէս անցուցիր,

Որ երբ հեռանաս

Պահպանէ ինծի...

Տարիներ անցան

Նոյն խաչը վիզիս,

Ու Խաչեալը միշտ

Պահպանեց ինծի:

Լոկ դուն չկրցար

Ինձ պահել քեզի...

Ես շատ ունեցայ

Ցաւեր ու խինդեր,

Բայց այս է կեանքը

Գանգատ չունիմ ես:

«Տէրը կը փորձէ

Իր սիրելիներն...»

Լոկ սէրս քեզի

Այնքան շատ մեծցաւ,

Որ տուած խաչդ

Ալ կը խեղդէր զիս,

Չկրցայ կախել...

Խաչափայտ դարձած

Զայն ուսըս առի,

Սիրտդ ալ դարձած

Ինձ փշեպսակ

Ճակտէս անցուցի...

Ու հիմա այսպէս

Խաչուած քու սիրոյդ՝

Պսակիս փուշէ,

Լո՜ւռ կը բարձրանամ

Սիրոյ Գողգոթան...

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ԱնուշՆագգաշեան #Ժամանակակիցգրողներ