ԳՈՒՐԳԵՆ ԲՈՐՅԱՆ

«Վերջին տերևը»

Աշնան քամու դիմաց կանգնել է մերկ կեչին...

Կանգնել օրորվում է, տխուր երգում է նա:

Մերկ է կեչին... միայն տերևիկը վերջին

Ամուր, ամուր գրկել ու կառչել է նրան:

Ու թվում է, թե ծեր անտառը հողմահար,

Որ քամուն է տվել տերևները բոլոր,

Հառաչում է, կանչում այս տերևի համար,

Որ փարվել է մորը այնպես սիրագորով...

Այս տերևի, որ կյանք ու արև է տենչում

Անգամ իրեն վերջին, վերջին, վերջին շնչում...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ԶանազանԲանաստեղծություններ