ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

«Այգեպանի աղջիկը»

Դուրս է եկել, ոտաբոբիկ կանգնել հողին

ՈՒ նայում է, նայում հեռուն,

Հողից խայտանք է բարձրանում, փոխվում դողի

ՈՒ կրծքի տակ քաղցր եռում:

Սև են ծամերն, իսկ երեսից լույս է ծորում,

Բարալիկ է` նման վազի,

Այս գարնան հետ աչքերի մեջ նրա խորունկ

Ցոլքն է ուրիշ մի երազի:

Այս գարնան հետ, ախր, շատ է գեղեցկացել,

Դարձել թախիծ ու կարոտանք,

Չթե շապիկն այս գարնան հետ նե'ղ է դարձել,

Սեղմել կրծքի ալիքը տաք:

Ինչ-որ դո ղից թրթռում է թևը հոնքի,

ՈՒ նա աչքերն է լուռ փակում,

Բոբիկ է նա, հողը հրաշքն իր զարթոնքի

Նրա մեջ է շարունակում...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահագնԴավթյան