ՀՐԱՉՅԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

* * *

Գյուղ իմ հեռու, կածան իմ ոլոր.

Արևի կուժն է փշրվել գետում,

Ամառն է հևում ստվեր փնտրելով,

Մի կարմիր ձի է վրնջում արտում:

Բաղեղների մեջ, գերեզմանոցում

Երկու գառներ են արածում խաղաղ,

Վանքի պատերով վեր են մագլցում

Մողեսները խեղճ և աստվածավախ:

Իրիկնադեմին ելնում է քամին,

Նախիրն է դառնում բառաչով տխուր...

Ուռիների տակ ջրաղացը հին

Իմ հուշերի մեջ աղմկում է խուլ:

#Պոեզիա #ԶանազանԲանաստեղծություններ #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության