ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

* * * Չմնաց իմ մեջ և ոչ մի կրակ,

Եվ մոխիրն անգամ տարավ չար քամին,

Ամեն ինչ՝ ավեր, փշրված հրաշք,

Ամեն ինչ՝ անգույն, անձև, անմարմին...

Աչքերս անվերջ ցավով են այրվում,

Ինձ երազներս լքել են իսպառ,

Առավոտներս հազիվ արարվում-

Եվ մահանում են անձայն ու անբառ:

Ինչ որ կիթառի ձայներ եմ լսում,

Մի երգ է հնչում, հասնում ականջիս,

Բայց սիրտս, ափսոս, ոչինչ չի զգում,

Սև ծուխն է տեսնում մթին տանջանքիս:

Ո՞վ է ինձ այսպես կյանքում խարանել,

Մրուրով պատել կյանքիս երթուղին,

Ո՞վ է իմ գինուն թույն ու մաղձ խառնել,

Եվ ամպրոպ խառնել՝ կարոտիս շողին:

Չորսդիս վայելքի շունչ է հրակեզ,

Բայց իմ կյանքն, ավաղ, ցավով է հաստված,

Ես քեզ ի՞նչ ասեմ, ինչ անուն տամ քեզ,

Ինձ խաչին հանած, իմ անխիղճ Աստված:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՎահրամՀաճյան