ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

Անբաժան ընկեր եմ տանջանքի

Տնքում են խոհերս, այրում են վերքերս,

Մռայլ եմ մենավոր ժայռի պես,

Ո՞ւր կորան, գնացին ծիծաղկոտ երգերս,

Չգիտեմ, թե հիմա ո՞վ եմ ես:

Մթնել է երկինքս, հանգել են լույսերս,

Կարոտ եմ մնացել մի շողի,

Ախ, ինչո՞ւ այսքան շուտ խորթացան հույսերս,

Տանջեցին, մատնեցին ինձ դողի:

Կաթում է արցունքս, այրվում է իմ տունս,

Կորցրել եմ հին ճամփան իմ կյանքի,

Ճչում են հույզերս, շեղվել է իմ հունս,

Անբաժան ընկերն եմ տանջանքիս:

#ՎահրամՀաճյան #Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության