- Ներսեհ Ա. Ա.
Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ
Անմահությունից մեկ ժամ առաջ
(Ուսուցիչների ուսուցիչը)
Նա շա՜տ է սիրում դաշտի ծաղիկներ:
Իսկ հիմա ցո՛ւրտ է, բո՛ւք է ու ձմե՛ռ:
Գորկա: Երեկո: Հունվարի քսանմեկ:
Իլյիչը հիվանդ է, ծա՜նր՝ քան երբեք:
Ծանր հիվանդ է:
Մեզ նման նա՛ էլ
Լոկ մի՛ անգամ է այս աշխարհ եկել:
Եվ գուցե պարզ է միայն Իլյիչին,
Որ սա իր կյանքի մի ժամն է վերջին:
Բժիշկն այցելեց:
Իլյիչը կարծես լավացավ, փոխվեց:
Եվ միայն ժպտաց: Չի՛ կարող խոսել:
Մի ամբողջ տարի՝ չի կարող խոսել:
Ի՞նչ էին ասում աչքերը նրա,
Դժվար է ասել:
Իսկ ասում էին աչքերը կարծես՝
Ներեցեք, եթե իմ հիվանդությամբ
Ցավ պատճառեմ ձեզ:
Իսկ ասում էին աչքերը տխրած՝
Ինչո՞ւ եք միայն ինձնով զբաղված,
Դուք ուրիշների՛ն բուժեցեք հիմա,
Իլյիչն առո՜ղջ է և կդիմանա՜...
Ապա թեքվելով՝
Նա հասկացրեց մի կերպ ամենքին,
Որ տա՛ք հագցնեն ընկեր բժշկին,
Ամուր փաթաթեն,
Ճանապարհ դնեն,
Որպեսզի հաջող, ապահով գնա,
Հանկարծ չմրսի, չհիվանդանա:
Իսկ հետո մի կերպ, ցավով կրկնակի՝
Օգնեց բժշկին՝ վերարկուն հագնի:
Բժիշկը նայեց նրան քնքշությամբ,
Հմայքո՛վ, ցավո՛վ և հպարտությամբ:
Ի՞նչ անել, որ այս ցավը դադարի:
Բուժվի բժիշկը մեր հիվանդ դարի:
Ու եթե հիմա դատենք պարզապես,
Ապա ի՞նչ շահեց Իլյիչն անձնապե՛ս.
Եվ չէ՛ որ, մարդի՛կ,
Նա՛ էլ կարող էր ապրել երջանիկ՝
Առանց աքսորի՜,
Առանց հոգսերի՜:
Բայց նրանո՛վ են տարբերվում մարդիկ,
Թե ով ինչո՛վ է լինում երջանիկ:
Մարդ կա՝ իրենով,
Մարդ կա՝ բոլորով:
Նա՝ ամենամեծ մարդն այս աշխարհի,
Առաջնորդն՝ առանց շքանշանների:
Նա առաջնորդ է, ապրում է այդպես
Ժողովրդի պես:
Ժողովրդի պես՝ ոչ թե թագավոր,
Այլ մի՛շտ հարկավոր...
Այդպես էր խորհում բժիշկը ճամփին.
Երբ ետ կանչեցին:
...Իլյիչն այլևս չէր տեսնում ոչինչ:
Ջերմությունն անցավ 42-ից:
Սիրտը դադարեց:
Լռություն տիրեց:
Ապրող ու քայլող հրդեհը մարեց:
Այդ ձմեռ եղավ կրկնակի ձմեռ:
Վախճանվեց, ով որ հարկավոր էր դեռ:
Նա, ով սիրում էր դաշտի ծաղիկներ...
Եվ արցունքները սրբելով ահա,
Բժիշկը հիշեց,
Որ մի ժամ առաջ ժպտացել է նա,
Որպեսզի ոչ ոք չանհանգստանա...