ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Անմահությունից մեկ ժամ առաջ

(Ուսուցիչների ուսուցիչը)

Նա շա՜տ է սիրում դաշտի ծաղիկներ:

Իսկ հիմա ցո՛ւրտ է, բո՛ւք է ու ձմե՛ռ:

Գորկա: Երեկո: Հունվարի քսանմեկ:

Իլյիչը հիվանդ է, ծա՜նր՝ քան երբեք:

Ծանր հիվանդ է:

Մեզ նման նա՛ էլ

Լոկ մի՛ անգամ է այս աշխարհ եկել:

Եվ գուցե պարզ է միայն Իլյիչին,

Որ սա իր կյանքի մի ժամն է վերջին:

Բժիշկն այցելեց:

Իլյիչը կարծես լավացավ, փոխվեց:

Եվ միայն ժպտաց: Չի՛ կարող խոսել:

Մի ամբողջ տարի՝ չի կարող խոսել:

Ի՞նչ էին ասում աչքերը նրա,

Դժվար է ասել:

Իսկ ասում էին աչքերը կարծես՝

Ներեցեք, եթե իմ հիվանդությամբ

Ցավ պատճառեմ ձեզ:

Իսկ ասում էին աչքերը տխրած՝

Ինչո՞ւ եք միայն ինձնով զբաղված,

Դուք ուրիշների՛ն բուժեցեք հիմա,

Իլյիչն առո՜ղջ է և կդիմանա՜...

Ապա թեքվելով՝

Նա հասկացրեց մի կերպ ամենքին,

Որ տա՛ք հագցնեն ընկեր բժշկին,

Ամուր փաթաթեն,

Ճանապարհ դնեն,

Որպեսզի հաջող, ապահով գնա,

Հանկարծ չմրսի, չհիվանդանա:

Իսկ հետո մի կերպ, ցավով կրկնակի՝

Օգնեց բժշկին՝ վերարկուն հագնի:

Բժիշկը նայեց նրան քնքշությամբ,

Հմայքո՛վ, ցավո՛վ և հպարտությամբ:

Ի՞նչ անել, որ այս ցավը դադարի:

Բուժվի բժիշկը մեր հիվանդ դարի:

Ու եթե հիմա դատենք պարզապես,

Ապա ի՞նչ շահեց Իլյիչն անձնապե՛ս.

Եվ չէ՛ որ, մարդի՛կ,

Նա՛ էլ կարող էր ապրել երջանիկ՝

Առանց աքսորի՜,

Առանց հոգսերի՜:

Բայց նրանո՛վ են տարբերվում մարդիկ,

Թե ով ինչո՛վ է լինում երջանիկ:

Մարդ կա՝ իրենով,

Մարդ կա՝ բոլորով:

Նա՝ ամենամեծ մարդն այս աշխարհի,

Առաջնորդն՝ առանց շքանշանների:

Նա առաջնորդ է, ապրում է այդպես

Ժողովրդի պես:

Ժողովրդի պես՝ ոչ թե թագավոր,

Այլ մի՛շտ հարկավոր...

Այդպես էր խորհում բժիշկը ճամփին.

Երբ ետ կանչեցին:

...Իլյիչն այլևս չէր տեսնում ոչինչ:

Ջերմությունն անցավ 42-ից:

Սիրտը դադարեց:

Լռություն տիրեց:

Ապրող ու քայլող հրդեհը մարեց:

Այդ ձմեռ եղավ կրկնակի ձմեռ:

Վախճանվեց, ով որ հարկավոր էր դեռ:

Նա, ով սիրում էր դաշտի ծաղիկներ...

Եվ արցունքները սրբելով ահա,

Բժիշկը հիշեց,

Որ մի ժամ առաջ ժպտացել է նա,

Որպեսզի ոչ ոք չանհանգստանա...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ԱրամայիսՍահակյան