ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

* * *

Կապույտ լուսինը դարձավ շողարձակ,

Եվ գիլ ու գլոր, և գիլ ու գլոր.

-Գլորվեց, ընկավ գիրկդ համարձակ:

Մարմարեղենը համբուրեց կուրծքդ

Եվ դողաց ինքը, և դու դողացիր.

-Ես ապրում էի մի սառը ձանձիր:

Ծառերից պոկված ստվերները սև

Ձգվեցին գայթող վեղարների պես,

-Ես տամուկ ձեռքս երկարեցի քեզ:

Ապա ոտքերս քայլեցին անխոս,

Մութն ալիք-ալիք առջևս էր հոսում,

Եվ ծուլագնա «զըրը՜նգ» հա «զըրը՜նգ».

-Գիշերապահի երգն էր աղերսում:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՌազմիկԴավոյան