ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ Հրաժեշտ գյուղական ուսուցչին

(Բ. Օլեյնիկ)

Ինչպե՜ս տարան նրան դեպի իր տուն,

Հետո ինչպե՜ս տնից դուրս բերեցին,-

Ուրախ մայիս էր, չորս կողմ՝ ջերմություն,

Իսկ նրա ձեռքերը սառած էին:

Ծերունիները տխրադեմ նայում

Ու խոսքեր էին ասում հատընտիր:

Նվագախումբն էր հուզվում, սխալվում -

Նվագում էին աշակերտներն իր:

Երբ անցան դպրոցական այգու մոտով,

Անտոնովկա մի ծառ դողաց կարծես՝

Թեքվեց ու ասաց տխուր ձայնով.

-Սիրելի ուսուցիչ, ո՞ւր այդպես:

Նա չլսեց և կամ ցույց տվեց, թե

Ննջում է. բա՜րձր էին տանում նրան,

Միայն ձեռքը կարծես շարժվեց թեթև,

Ինչպես չոր տերևն է շարժվում աշնան:

Վարորդները կանգնել ճամփի եզրին,

Ծխախոտն էին թաքցնում էլի:

Բոլորը նրա աշակերտներն էին,

Իսկ նա ուսուցի՜չն էր այդ բոլորի:

Վեճ չկար տների հարկերի տակ,

Տղամարդիկ փողոցում կանգնել էին,

Իսկ նրա աշակերտներից ոմանք

Վաղո՜ւց ծնողներ էին:

Իսկ մեր գեներալը, ում կրծքին մեծ

Շքանշաններ կային հերոսական,

Հեռագրեր կարդաց և... գունատվեց

Առաջին անգամ:

Ինչպե՞ս կարող էիք դուք մահանալ,

Մեր ուսուցիչ, հավա՜տ ամենաթանկ,

Դուք մեր ընկերն էիք և կմնաք

Որպես հավերժ ընկեր և օրինակ:

Գոնե ուրի՛շ ամսի մահանայիք,

Վատ եղանակ լիներ, ցուրտ հյուսիսի,

Թե չէ ինչի՞ համար մեզ լքեցիք

Զարմանալի՜ պայծառ մայիս ամսին:

Եվ նա պատասխանեց.

-Դու մի՛ հուզվիր,

Իսկ իմ շիրիմի կողքին չտառապեք:

Նրա՛ համար մեռա ես մայիսին,

Որ դուք կյանքն ավելի՛ գնահատեք...

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ԱրամայիսՍահակյան