ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

Նման եմ մի անտեր թռչունի

Ես տունս, երկիրս հավիտյան թողել եմ,

Շրջում եմ բյուրավոր քաղաքներն աշխարհի,

Դարձել եմ մի գնչու, քայլերս շեղել եմ,

Բռնել եմ ճանապարհն աստղերի:

Իմ կյանքը զանգի պես երկնքից կախել եմ,

Ղողանջն եմ ես դարձել իմ անհուն կարոտի,

Անորոշ օրերից ես այնպես փախել եմ,

Որ հոգիս վերստին չաղոտի:

Իմ տխուր երգերին խենթորեն տրվել եմ,

Առասպելն եմ հյուսում իմ ճախրող օրերի,

Մի չքնաղ աղջկա սրտի մեջ խրվել եմ,

Որ կյանքս ընդունայն չկորի:

Իմ կյանքի կես ճամփան ես վաղուց անցել եմ,

Կիզվել եմ, սևացել մի ուրիշ արևից,

Իմ կյանքում ես քանի մրրիկներ սանձել եմ,

Գնացել ցնորքի հետևից:

Ինձանից շատ հաճախ հեռացել, խլվել եմ,

Որ շողամ, առկայծեմ մեկի մութ ճամփեքին,

Ես իմ դեմ դառնացել ու ինձ հետ խզվել եմ,

Որ տրվեմ, բաշխվեմ ամենքին:

Ես գիտեմ, որ ուրիշ երազով հյուսվել եմ,

Թվում է նման եմ մի հզոր աստծո,

Ախ, թեև տանջանքից դառնորեն հյուծվել եմ,

Բայց ես միշտ եղել եմ խնդության մի ածու:

Ու հիմա հին ճամփով ես նորից գնում եմ,

Արձագանք եմ դարձել հեռավոր անհունի,

Բախտիս հետ անբաժան նույն տանը մնում եմ,

Նման եմ մի անտեր թռչունի:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՎահրամՀաճյան