ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

* * *

Ես կանգնած էի, դու գնում էիր.

Եվ աչքերս էին լուռ խոնավանում,

Եվ իմ բիբերը՝ սևությամբ փայլող,

Արցունքով թրջվում,

Ավելի էին արդեն սևանում:

Քամին՝ քո չքնաղ համբույրը շրթին,

Ծիծաղում էր ու շուրջս թևածում,

Իսկ թարթիչներս բիբերիս վրա

Արցունքե կապույտ քող էին գործում:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՌազմիկԴավոյան #Պոեզիա