ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Ծաղիկ էի նորաբողբոջ,

Սարի լանջում, երկնի տակ.

Ինձ կըդյութեր առվի խոխոջ,

Ինձ կողջուներ արեգակ:

Գիշերները` աստղ ու լուսին

Վար կիջնեին երկնքեն,

Ու հեքիաթներ ինձ կասեին

Կախարդական, ոսկեղեն:

Գառների հետ լուսածագին

Եկար սարը, ջա՛ն աղջիկ,

Ինձ քաղեցիր, դրիր անգին

Կրծքիդ վրա գեղեցիկ:

Այնտեղ շքեղ` ես ապրեցա

Երազներով երջանիկ.

Սերըդ դավեց ինձ, սրաչյա՛,-

Ես չորացա, ա՜խ, աղջիկ...

#ԱվետիքԻսահակայն #Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության