ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ * * *

Ինձանից շատ հաճախ հեռացել, խլվել եմ,

Որ շողամ, առկայծեմ մեկի մութ ճամփեքին,

Ես իմ դեմ դառնացել ու ինձ հետ խզվել եմ,

Որ տրվեմ, բաշխվեմ ամենքին:

Ես գիտեմ, որ ուրիշ երազով հյուսվել եմ,

Թվում է նման եմ մի հզոր աստծո,

Ախ, թեև տանջանքից դառնորեն հյուծվել եմ,

Բայց ես միշտ եղել եմ խնդության մի ածու:

Ու հիմա հին ճամփով ես նորից գնում եմ,

Արձագանքն եմ դարձել հեռավոր անհունի,

Բախտիս հետ անբաժան նույն տանը մնում եմ,

Նման եմ մի անտեր թռչունի:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՎահրամՀաճյան