ԵՂԻՎԱՐԴ

Տրտմություն

Տնակ մ'ինչպես, անապատի մեջ լքված,

Իմ տրտմությունս էր աղվոր,

Բնակարանն հոգիիս

Ու սրտիս մեջ նստած տուն:

Հաճախ մինակ, թախիծիս հետ դեմ առ դեմ,

Կը խոսեի ես երկար,

Երազներուս, իղձերուս,

Ըստեպ կրակ, ըստեպ ծուխ:

Օր մը սակայն, խորն հոգիիս մեռավ ան,

Իմ տրտմությունս աննման,

Յոթ լուսիններ նայեցան

Հոգիես ներս ու անցան:

Ու թախիծեն այդ բազմալար ու հրաշք,

Ծնավ բերկրանքն անանուն,

Անձրևեն վերջ, բազմագույն

Ծիածանի մը հանգույն:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #Եղիվարդ