ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Սի՛րտ իմ, սպասի՛ր, գուցե արշալույս

Ողջունե երկինք, գուցե մանուշակ

Շա՛ղ տա բյուրեղներ, գուցե մի նոր լույս

Հալածե մութը, գուցե հաղթանակ

Տանիս կռվի մեջ - մի՛ հուսահատվիր.

Ապրի՛ր մինչ կա կյանք, մինչ նորոգ հույսի

Կախարդ հորիզոն... Սի՛րտ իմ վշտակի՛ր,

Ինչո՞ւ ես հեծում, մի՞թե ամեհի

Օձն է ճնշում քեզ - կասկածը անհույս,

Ձանձրույթը դաժան... մի՞թե խորտակվեց

Սերը սրբազան - երկինքը հոգուս...

-Տանջվի՛ր, հուսա՛...

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ԱվետիքԻսահակայն