ԵՂԻՎԱՐԴ

Կը քալեմ նորէն

Կը քալեմ նորէն, տըրտում ու շըւար,

Մարդու մը նման որ արեւուն տակ

Այլեւըս չունի տուն ու տաղաւար,

Բայց վիշտեր հազար:

Ի զուր կը նայիմ անցեալի ճամբուն՝

Երազ մը ինչպէս որբ բայց մըտերիմ,

Ակօսէն որուն ինծի կը նայի,

Մանուկ մը աղուոր:

Որքա՜ն կ՚ուզէի որ գոցուէր ներկան,

Արթըննար անցեալն իմ կախարդական,

Եւ աղօթք մ՚ինչպէս, մայրն իմ հեռաւոր,

Օրերու շուրթին:

Պատմէի իրեն օրերով երկար,

Վիշտերըս ամբողջ, քաղցր ու անվարան,

Թէ մարդերն ինչպէ՛ս դաւեցին ինծի,

Զարկին չարաչար:

Ան միայն կըրնայ սըրբել արցունքներն

Տըղուն իր մեծցած, որ թողած աշխարհ,

Իրեն կը վազէ հեւքով մ՚անանուն,

Զերթ խոցուած թըռչունն:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #Եղիվարդ