ԱՐՏԱԿ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

* * *

Իմ երկնագո՜ւյն, թափանցի՜կ, իմ քնքշությո՜ւն անողոք,

Նման կապույտ կակաչի թերթիկներին ապակե,

Դու՝ շուրթերիս մամռոտած, բայց չծաղկած իմ բողոք,

Ինձ ոչ թե դու, այլ հոգուդ չոր ծովերն են վարակել:

Ինձ վարակել են ձայնիդ փոշիները արծաթե,

Եվ աղավնու թևերով սկյուռները ուսերիդ,

Քո ճակատին տարածված իմ արցունքները կաթե,

Քո մազերի մեջ աճած կոկոնները բույսերի:

Ինձ աչքերիդ մեջ թաղված մայրամուտներն են հաղթել,

Բիբերիդ մուգ հատակի սառույցները լեռնացած,

Որոնց անթարթ կրակին հատ-հատ գցել եմ թղթեր

Եվ ստվերս քարշ տալով՝ հեռացել եմ դեպի ցած:

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ԱրտակՀամբարձումյան