ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Երգն Հայաստանի

Լույս է շաղում եղեգան փողն ու թրթռում վինը գողթան,

Եվ վարձակներն են կաքավում հեզաճկուն ու նազանի...

Բուրմունքի պես խոնավ հողի ու ծխի պես հայրենի տան

Ձգվում է երգն իմ փառավոր, իմ դարավոր Հայաստանի։

Պանդուխտն ահա մախաղն առած, շրջում է հեգ օտար հողում,

Երկիր չվող ծիծեռնակին տալիս կարոտն իր, որ տանի,

Շինականի երդիկն ի վար ամպն իր տխուր լացն է ցողում,

Ու վերքի պես երգն է մխում իմ վիրավոր Հայաստանի:

Մոկաց հարսներն են շորորում՝ աչքերը սև, հոնքերը կեռ,

Լուսնյակ գիշեր... Ոսկե արտում ջահել հնձվորն, ախ, ի՞նչ անի,

Հարսն իր ֆիդան յարին հիշել՝ձեռքը ծոցին երգում է սեր,

Ու սիրո պես երգն է վառվում իմ սիրավոր Հայաստանի:

Սասնա պարթև ծռերի պարն ասես մրրիկ է սանձակոծ,

Ու ռամկական ահեղ պարից, թնդում էն թունդ տուն ու տանիք,

Մերթ փոթորկված անտառի պես, մերթ որպես թեժ օջախի բոց

Երգն է շաչում ու շառաչում իմ թևավոր Հայաստանի:

Աշնան ոսկին է հրդեհվում այգիներում Արարատյան,

Դեպի կապույտն է երկարում ծիրանի ծուխն իմ ծխանի,

Ու ծխի հետ հայրենի տան ձգվում է երգն հավերժության

Իմ վիրավոր, իմ սիրավոր, իմ հին ու նոր Հայաստանի:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՎահագնԴավթյան