ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

* * *

Ինչ-որ տեղ հիմա,

Ինչ-որ ժայռերի տաք ողնաշարում

Պահել են գուցե սև ադամանդներ:

Դողդոջ ձեռքերով

Բռնելով մութի պարանը հոսուն,

Քայլում եմ անքուն գիշերվա միջով

Եվ հանգույցներ եմ արձակում անվերջ

Սև-ադամանդե շղթաների մեջ

Կանգնեցընելով լուսեղեն մի սյուն:

Մութ հանգույցների անվախճան գիշեր,

Իմ պայծառ սիրո հաղթության երազ.-

Ո՞ւր էր, թե կայիր,

Ո՞ւր էր՝ ծաղկավոր շորերդ հագիդ

Կանգնեիր ուղիղ իմ ճանապարհին

Եվ ամփոփեիր թևերդ վրաս

Ծիածանագույն կամարների պես,

Որտեղից պիտի ես ներս մտնեի

Որպես ուխտավոր ու հավատացյալ

Եվ քո սեփական խորանի խորքում

Համբուրեի... քեզ:

#ՌազմիկԴավոյան #Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության